♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

دهان شماخروجی افکار شماست
وقتی باز میشود سریعترین راه برای درک شخصیتتان دراختیار مخاطب قرار میگیرد
مواظب ویترین شعورتان باشید
تا افکار و وجودتان خریدارهای بیشتر داشته باشد

به نام یگانه خالق هستی

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

باد صورتم را نوازش می‌کند؛ قطرات باهم جنگ و جدال به راه می‌اندازند.
برگ های درختان جوری غرور خود را برای رسیدن به زمین می شکنند، که گویا از اول هم قصدشان همین بوده است.
لحظات سنگ پشت می‌شوند و قلب‌ها سمفونی درامز به راه می اندازند،
شوق عجیبی سرتاسر وجودم را پر می‌کند که زیبنده این هوا است.
ذوق من باد صبا می‌شود و از منزل به منزل ره سپار می‌شود
و این حس دل انگیز را به همه جا می رساند.

*~*****◄►******~*

مجموعه‌ای از بی نظمی های منظم می‌شود:
یک فاجعه
مانند ابرهای برف زا در تابستان!
که در چشم بر هم زدنی اسمان پر می گردد؛
از ابرهای طوفانی.
که برف ثمره انقلاب انان است،
گلوله‌های برف رنگ‌ها را شستند،
و تمام سرزمین رنگ‌ها به
مملکت گلوله‌های سپید
تبدیل گشت.
میان ان همه هیاهو،
سرما و سوز
گویا با یخ زدن دستانم،
قلبم شروع به گرم شدن می کند.
شاید او به رحمت خدایی امیدوار است
که قرار است چندی دیگر
کابوسی برای برف‌ها رقم بزند؛
و دنیا را به رنگ خویش باز گرداند....
اری؛
خدایا! کابوسی برای گلوله برفی مشکلات
بساز، که دیگر هیچ ابری
شهامت این را نداشته باشد ؛ که در تابستان ببارد،
مگر به خواست تو...
خواست و گرمای حضور شما که باشد؛
دگر ترسی از شهربندی
در یخبندان نداریم...
حتی اگر تابیدن افتاب به تعویق بیفتد.

*~*****◄►******~*

تکه‌ای از رمان ضرب الاجل اعجوبه

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

ارادتمند شما ز.گ

‌ *~*~*~*~*~*~*~*

يك بار هم زنگ زده بودم منزل نقى‌زاده
اسمش فرامرز بود و با يكى ديگر كه هيچ يادم نيست، سه نفرى روى يك نيمكت مى‌نشستيم
مادرش كه گوشى را برداشت
اسمش يادم رفت

منزل نقى‌زاده؟

از بابام ياد گرفته بودم بگويم منزلِ فلانى
مادرش شاكى و عصبى گفت: با كى كار دارين؟

با ... پسرتون

كدوم‌شون ؟

تك‌پسر بودم و فكر اينش را نكرده بودم كه در يك خانه شايد بيش از يك پسر وجود داشته باشد

شاكى‌تر و عصبى‌تر پرسيد: كدوم‌شون؟ با كدوم‌شون كار دارى؟

هول شدم
يادم نيامد كه مثلن بگويم اونى كه اول راهنمايى‌ست

من‌من‌كنان گفتم: اونى كه موهاش فرفريه، حرف بد مى‌زنه، قشنگ مى‌خنده

اونى كه قشنگ مى‌خنديد خانه نبود... تق !

فردايش گفت: من قشنگ مى‌خندم؟
و ريسه رفت

من حرصم درآمده بود چون دفتر مشقم را نياورده بود
ولى از قشنگ خنديدنش خنده‌ام گرفت
‌
بعدترها فكر كردم آدم بايد هر از گاهى اسم هم‌ خانه‌ هایش را، رفقایش را، بغل ‌دستى هایش را فراموش كند، بعد زور بزند توى سه جمله توصيف‌شان كند
بدو بدو بگويد مثلا
آنى كه خنده‌اش قشنگ است
آنى كه حرف زدنش مثل قهوه‌ ي تازه دم است
آنى كه سين ‌اش حال عاشقى دارد
‌
حسین وحدانی

*********◄►*********

گمان می کنم هر آدمی
باید پشت پنجره ی اتاقش
یک گلدان گل شمعدانی
داشته باشد
که هر بار گلهایش خشک می شود و دوباره گل می دهد
یادش بیفتد که روزهای غم هم
به پایان می رسند

-.*-.*-.*-.*-.*-.*-.*

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

کودک که بود آرزو کرد بزرگ شود
بزرگ شد... بزرگ که شد آرزو کرد کودک شود، اما نشد

کودک که بود آرزو کرد مثل بزرگتر ها یک شب بیدار بماند... بیدار ماند ، بزرگ که شد آرزو کرد یک شب راحت بخوابد، اما نشد

کودک که بود آرزو کرد حافظه ی قوی ای داشته باشد... حافظه اش قوی شد! بزرگ که شد آرزو کرد همه چیز را فراموش کند، اما نشد

کودک که بود آرزو کرد یک بار تنها به مدرسه برود، تنها رفت! بزرگ که شد آرزو کرد تنهایی را ترک کند، اما نشد

کودک که بود آرزو کرد به خواسته های دنیای کودکی اش برسد... رسید
بزرگ که شد آرزو کرد به خواسته ی دلش برسد، اما
شب آرزوهاست
یک امشب را کودک باش

با دل کودکی‌ات آرزو کن
میدانی کودک ها خیلی زود به آرزوهایشان میرسند


♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

🗯 حسین حائریان

* ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ *

یک. مردم آنقدرها هم که فکر می‌کنید به شما اهمیت نمی‌دهند

شاید تلخ و ناگوار به نظر برسد اما واقعیت دارد. اگر همۀ وقت فکرمان درگیر برداشت دیگران در مورد خود ما باشد، باعث می شود نظرات و توقعات دیگران برای‌مان تعیین کننده بشود، اما واقعیت این هست که هر شخصی دغدغه‌ها و مسائل خودش را دارد. بهتر هست یادتان باشد برخلاف انچه که اکثر ما تصور میکنیم، این ذهن‌ خود ماست که طبق تجربیات یا دریافت‌هاي نادرست قبل و تفسیرهای اشتباه، نتیجه گیری میکند. خودتان باشید، بدون این که نگران نظر دیگران باشید. 

*~*~*~*~*~*~*~*

دو . اینکه چه کسی هستیم، مدام در حال تغییر است

بسیار ساده‌لوحانه هست که فکر کنیم ما همان کسی هستیم که ده سال پیش بودیم و همان طرز فکر و احساسات را در ده سال بعد هم خواهیم داشت. قبل، حال و آینده‌ي ما کاملا با هم متفاوت هست زیرا نگرش ما طبق شرایط زندگی و تجربیات، تغییر می کند.
 
به همین علت ما باید همۀ وقت هنگام تصمیم‌گیری‌ها، زمان حال‌مان را ارزیابی کنیم. ما هرگز نمی توانیم پیش‌بینی کنیم در آینده چطور قرار هست فکر کنیم و احساس کنیم و هر چیزی که در قبل روی داده هست، مربوط به قبل هست. تمام قدرت ما در همین زمان هست. 

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

سه. دست از مقایسه‌ی خودتان با دیگران بردارید

با فشارها و استرس ‌هایي که امروزه رسانه‌هاي اجتماعی بر ما وارد می کنند، به سادگی در دام مقایسه‌ي نابجای خود با دیگران گرفتار میشویم و زندگی خود ما را با زندگی به ظاهر «کامل» و «همۀ‌چیزتمام» دیگران مقایسه می کنیم. در زندگی حقیقی همۀ‌ي افراد معمولا سعی می کنند برترین جنبه‌هاي زندگی خود را در معرض نمایش بگذارند تا توسط دیگران نقد نشده یا طرد نشوند.
 
واقعیت این هست که همۀ‌ي ما آسیب‌پذیر هستیم و همۀ‌ي ما دوست داریم توسط دیگران تائید و پذیرفته شویم. این اشتباه و اتلاف وقت بسیار بسیار بزرگی هست که فکر کنیم دیگران به هر حال از ما بهتر میباشند و زندگی‌شان کاملا ایده‌آل هست. مقایسه و احساس پایین‌تر بودن از دیگران، بیفایده و نادرست هست زیرا حتی پیروز‌ترین و قویترین انسان ها نیز نگرانی‌ها و دغدغه‌هاي خودشان را دارند و خیلی چیزهای درونی دیگر که ما از انها بیخبریم.
 
*0*0*0*0*0*0*0*

چهار. فکر نکنید دیگران به پند و نصیحت شما گوش می‌دهند

حتما برای‌تان پیش آمده که دوست‌تان درگیر مشکلی باشد و شما دوستانه و دلسوزانه نصیحتش کنید و تمام تلاش‌تان را برای کمک به او انجام دهید، اما به نظرتان رسیده باشد که انگار او گوش شنوایی ندارد! شما احساس فرسودگی و ناتوانی خواهید کرد چون واقعا قصد دارید به او کمک کنید. موضوع این هست که هیچکس هرگز به پند و اندرز دیگران گوش نمیدهد مگر این که آن پند و پیشنهاد، در زمان درست و در شرایط مناسب ارائه شود. گرچه شاید هم بعدا متوجه شوید او مشکلش را به شیوه‌ي شما حل کرده هست، اما احتمالا خودش به آن نتیجه رسیده هست. پس احساس ناامیدی و دلسردی نکنید، شما کارتان را درست انجام داده‌اید!
 
-.*-.*-.*-.*-.*-.*-.*


پنج. شما تنها می‌توانید واکنش خودتان را کنترل کنید

واکنشی که شما نسبت به یک مشکل، حادثه و یا موقعیت بسیار مهم نشان میدهید، از خود آن موضوع بسیار مهم‌تر هست. در زندگی، این نگرش ماست که تعیین میکند چقدر خوشحال یا ناراحت باشیم. شما می توانید واکنشی را گزینش کنید که پژواک مثبت یا منفی روی زندگی و افکار و احساسات و هیجانات آینده‌تان داشته باشد.
 
گرچه تحت یک شرایط سخت و دشوار، نظارت واکنش کار سختی هست، اما یاد بگیرید که چند ثانیه از آن حال و هوا خارج شوید و ذهن‌تان را قبل از واکنش نشان دادن، ری‌سِت کنید تا پیامدها و عواقب‌‌ ممکن و احتمالی برای خود و دیگران را بررسی کنید.
 
* ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ *

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
مثلا من برایت دامن پلیسه دار بپوشم و موهایم را مدل گوگوشی درست کنم
😻💕
چای ذغالی دم کنم برایت با هل ودارچین وبا استکان‌های کمر باریک بچینمشان روی کرسی
خسته به خانه برگردی و مرا به آغوش بکشی و من غر بزنم که روزها خانه بدون تو زیادی سوت وکور است و در نهایت نتیجه بشود اینکه خانه به چندتا شبیه تو نیاز دارد، دقیقا همانقدر دوست‌داشتنی
🐈🐾
مثلا تلویزیون و ماهواره نباشد، بنشینی قید بالای کرسی، عینکت را روی بینی‌ات جابجا کنی و با پیچ‌های رادیو بجنگی برای گرفتن اخبار و من دلم ضعف برود برای خطوط پیشانی‌ات
😌🍁
مثلا بجای کافه گردی، بهمن باشد و برف ببارد و هوس آبگوشت دست پخت مرا بکنی

مثلا انقدر درگیر تلگرام و اینستاگرام و ولنتاین نباشیم، لاکچری‌ترین کادوی تو "گل سر" باشد و من برایت "شالگردن" ببافم
🌸🍃
مثلا ماشین و دور دور کردن وجود نداشته باشد، بهار بشود و کل کوچه باغ‌های خاکی شهر را باهم قدم بزنیم و بوی بهارنارنج مستمان کند

مثلا وقتی زیر درخت پر شکوفه‌ای نشستی من انقدر درخت را تکان بدهم که باران شکوفه ببارد بر سرت و غر نزنی که موها و لباسم کثیف شد
💄👔
مثلا این همه پلنگ و داف دورت نباشد و هر روز بیشتر عاشق سادگی‌ام شوی
مثلا انقدر " دوستت دارم " و " عاشقتم " از دخترها نشنیده باشی که دلت برای " دوستت دارم " گفتن‌های من ضعف برود
مثلا دوووووستم داشته باشی
🍇🍓💕
♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

الناز شهرکی

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
من فهرستی از آنچه در مدرسه به ما یاد نمی‌دهند را تهیه کرده‌ام

آن‌ها به ما یاد نمی‌دهند که چگونه کسی را دوست بداریم
آن‌ها به ما یاد نمی‌دهند که چگونه در شُهرت به درستی زندگی کنیم
آن‌ها به ما یاد نمی‌دهند که چگونه در گمنامی، از زندگی لذت ببریم
آن‌ها به ما یاد نمی‌دهند که چگونه از کسی که دیگر دوستش نداریم جدا شویم
آن‌ها به ما یاد نمی‌دهند که به آنچه در ذهن دیگری می‌گذرد فکر کنیم
آن‌ها به ما یاد نمی‌دهند که به کسی که در حال مرگ است چه بگوییم
آن‌ها به ما هیچ چیزی را که ارزش یاد گرفتن داشته باشد یاد نمی‌دهند

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
خوبی؟ از آن سوال های مبهم است
یعنی از آن سوال هایی که خیلی مهم است چه کسی آن را بپرسد
مثلا زیور خانوم، زنِ حسن آقای بقال، وقتی از آدم می پرسد خوبی؟ برایش مهم نیست تو خوبی یا نه
فقط می خواهد چند لحظه تو را معطل کند که حسابی و راندازت کند تا فردا شب که با صغری خانوم مشغول چانه زنی ست

حرفی داشته باشد برای گفتن که
دختر فلانی را دیدم امروز. ماشالله چه بزرگ شده، شوهر نکرده؟

یامثلا همکلاسیت وقتی می گوید خوبی؟کاری به خوب بودن یا نبودنت ندارد
فقط می خواهد قبل از اینکه توی رویت دربیاید که فلان جزوه را بده،حرفی زده باشد

آدم‌هایی هم هستن که سال به دوازده ماه،خبری ازشان نمی شود
اما یک شب بی هوا می بینی پیام دادند:سلام، خوبی؟
اینجور وقت ها بهتر است فقط بگویید ممنون
چون این ها هم، اصل حالتان برایشان مهم نیست


پیام بعدی شان حاکی از " یه زحمتی برات داشتم " است را که ببینید، منظورم را متوجه می شوید

میان این همه " خوبی؟ " که هرروز از کلی آدم می شنوید اما، بعضی‌هایشان رنگ دیگری دارند
همان‌هایی که اگر در جوابشان بگویید: " ممنون "، بر می دارند می گویند: ممنون که جواب " خوبی؟ " نیست
همان‌هایی که وقتی شروع به حرف زدن می کنند، بین " سلام، خوبی؟ " با جمله بعدی شان، کلی فاصله می‌افتد

فاصله ای که پر شده از حرف های تو که: نه خوب نیستم. که نمی دانم چه مرگم است، که حالم گرفته ست، که حواست به من هست؟، که باور کن دلم دارد می ترکد
و بعد چشم بازمی کنی و می بینی ساعت هاگذشته ، تو همه خوب نبودن هایت رابه او گفتی و او حالا،دوباره می پرسد
خوبی؟ و تو این بار،باخیال راحت میگویی:خوبم
این آدم ها

اگر ازاین آدم هادور وبرتان هست،یادتان باشدکه خودشان مدت هاست منتظر شنیدن یک" خوبی؟ "واقعی هستند